Geert Schoormans

Via een vriend van de slechtziendenschool solliciteerde Geert bij het contactcenter van de gemeente Amsterdam. Hij werd aangenomen en na drie jaar vroeg de afdeling Wonen of hij bij hen wilde werken. Samen met zijn geleidehond Perry reist Geert iedere dag naar zijn werk in het centrum van Amsterdam.

Perry gaat iedere dag overal met je mee naartoe, waarom heb je hem nodig?

‘Mijn netvlies is beschadigd waardoor ik nog maar tien procent zicht heb. Ik zat op een slechtziendenschool waar je allerlei opleidingen kon doen. Ik heb er commerciële dienstverlening en fietstechniek gedaan. Later heb ik nog op het hbo gezeten maar daar ben ik mee gestopt. Ik kreeg te weinig tijd om alles te lezen en de boeken waren er niet in gesproken versies. Ik liep ook stages bij commerciële bedrijven en merkte dat tijd erg kostbaar is. Bij sommige onderdelen van de gemeente is tijd een minder harde eis. Ze boden mij daarnaast alles wat ik nodig heb om volledig mee te draaien. En natuurlijk heb ik Perry. Hij is een geleidehond en helpt me van A naar B. Als we thuis zijn, op werk of in het park, dan gaat z’n tuigje af en is hij vrij. Hij gaat dan helemaal los want hij is ontzettend speels. Zodra het tuigje weer omgaat is hij weer in functie.’

Je bent begonnen bij het contactcenter maar na een paar jaar ging je naar een heel ander organisatieonderdeel…

‘Iedereen die het algemene nummer 14020 van de gemeente belt, krijgt iemand van het contactcenter aan de telefoon. Dat deed ik drie jaar: vragen beantwoorden of doorverbinden naar experts. Veel vragen gingen over woonsituaties. Bijvoorbeeld hoe iemand een woningurgentie kon aanvragen. Het was leuk werk, maar de inhoudelijke kennis over de onderwerpen blijft beperkt. Je weet van alles een beetje en haalt veel antwoorden uit een kennisbank. Net toen ik het wel een beetje gezien had vroeg de afdeling Wonen of ik bij hen wilde komen werken. Ze kenden mij van de bewonersvragen. Ik was best trots dat ze mij vroegen. Ik startte bij Wonen in het team Urgenties. Toen dat team naar stadsdeel Nieuw-West verhuisde, ging mijn leidinggevende na of ik bij een ander onderdeel van Wonen aan de slag kon. Ik woonde namelijk zelf in Oost en dagelijkse naar Nieuw-West reizen was niet handig. Er was een vacature bij het onderdeel Toezicht en Handhaving van Wonen. Daar werk ik nu nog steeds.’

Je werkt op de afdeling Toezicht en Handhaving als projectmedewerker, wat houdt die functie in?

‘Ik controleer particuliere huiseigenaren op woningmisbruik. Bijvoorbeeld illegale verhuur aan toeristen of illegale hotels. Bewoners of instanties melden ons als zij denken dat ergens de regels worden overtreden. Zo’n melding onderzoek ik dan. Ik kijk bijvoorbeeld op Booking.com of Airbnb of er een advertentie staat. En ik raadpleeg systemen zoals het Kadaster of de Kamer van Koophandel. Eigenlijk is het digitaal rechercheren, waar ik ook in ben getraind. Als er iets niet klopt gaan de toezichthouders met mijn informatie naar het adres toe. Als ze iets ontdekken dat niet mag, krijgt de eigenaar bijvoorbeeld een boete.’

Loop je ondanks je software en hulpmiddelen wel eens ergens figuurlijk tegenaan in je huidige werk?

‘Behalve dat ik soms wat langer over iets doe, draai ik gewoon mee met de rest. Ik doe niet onder voor andere collega’s. Misschien omdat ik zelfstandig ben en geen stempel van hulpbehoevende wil. Het gaat vooral om hoe je omgaat met je beperking en het onderzoeken van de mogelijkheden en de middelen. Een baan zoeken kan lastig zijn voor mensen met een beperking. Je moet er altijd harder aan trekken dan iemand zonder beperking. Je kunt het beste het heft in eigen hand nemen. Zelf actief op instanties of bedrijven afstappen. Dat geeft zelfvertrouwen en verandert ook het beeld dat mensen met een beperking heel afhankelijk zijn. Beperking of niet, iedereen heeft wel eens een kruiwagen nodig. Kun je de hulp van anderen of instanties inroepen, dan moet je dat zeker doen.’